Πέμπτη 30 Απριλίου 2009


GIOSUÈ CARDUCCI



Pianto Antico


L'albero a cui tendevi

la pargoletta mano,
il verde melograno
da' bei vermigli fior,

nel muto orto solingo
rinverdì tutto or ora
e giugno lo ristora
di luce e di calor.

Τu fior della mia pianta
percossa e inaridita,
tu dell'inutil vita
estremo unico fior,

sei ne la terra fredda,
sei ne la terra negra;
né il sol più ti rallegra
né ti risveglia amor.




Αρχαίος θρήνος


Το δέντρο τούτο που άπλωνες
το παιδικό σου χέρι,
τη χλοερή ροδιά
με έμορφα άνθη κινναβάρινα,

στον κήπο τον βουβό κι ερημικό
τώρα ξαναπρασίνισε όλος ο χρυσός,
κι ο Θεριστής το ξανανιώνει
με φως και ζεστασιά.

Συ άνθος του θρήνου μου
ρημαγμένο και μαραμένο,
συ της άκαρπης ζωής
έσχατο άνθος μοναδικό,

είσαι μες στην παγωμένη γη,
είσαι μες στη μαύρη γη·
μήτε ο ήλιος πιότερο σ’ ευφραίνει
μήτε σε ξυπνά η αγάπη.


Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Τρίτη 28 Απριλίου 2009


EDWARD ESTLIN CUMMINGS



If


If freckles were lovely, and day was night,

And measles were nice and a lie warn't a lie,
Life would be delight,-
But things couldn't go right
For in such a sad plight
I wouldn't be I.

If earth was heaven, and now was hence,
And past was present, and false was true,
There might be some sense
But I'd be in suspense
For on such a pretense
You wouldn't be you.

If fear was plucky, and globes were square,
And dirt was cleanly and tears were glee
Things would seem fair,-
Yet they'd all despair,
For if here was there
We wouldn't be we.




Αν


Αν οι φακίδες ήταν υπέροχες, κι η μέρα ήτανε νύχτα,
Κι η ιλαρά ήταν ευχάριστη κι ένα ψέμα δε ήτανε ψέμα
Η ζωή θα ’ταν απόλαυση, -
Αλλά τα πράματα δεν θα πήγαιναν καλά
Γιατί σε τέτοιο χάλι θλιβερό
Εγώ δε θα ’μουν εγώ.

Αν η γη ήταν παράδεισος, και το τώρα ήταν μακριά,
Κι ήταν τα παλιά παρόν, κι ο ψευδής αληθινός,
Κάποια λογική θα υπήρχε
Μα θα ήμουν σ’ αγωνία
Γιατί με μια τέτοια αξίωση
Εσύ δε θα ’σουν εσύ.

Αν ο φόβος ήταν εύψυχος, και οι σφαίρες ήταν τετράγωνες,
Κι η βρωμιά ήταν καθαρή και τα δάκρυα ήταν χαρά
Τα πράματα θα φαίνονταν ωραία, --
Μολαταύτα, όλοι θα ’ταν σε απόγνωση,
Γιατί αν το εδώ ήταν εκεί
Εμείς δεν θα ’μασταν εμείς.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Κυριακή 26 Απριλίου 2009


LOUIS ARAGON



Les mains d'Elsa


Donne-moi tes mains pour l'inquiétude
Donne-moi tes mains dont j'ai tant rêvé
Dont j'ai tant rêvé dans ma solitude
Donne-moi te mains que je sois sauvé

Lorsque je les prends à mon pauvre piège
De paume et de peur de hâte et d'émoi
Lorsque je les prends comme une eau de neige
Qui fond de partout dans mes main à moi

Sauras-tu jamais ce qui me traverse
Ce qui me bouleverse et qui m'envahit
Sauras-tu jamais ce qui me transperce
Ce que j'ai trahi quand j'ai tressailli

Ce que dit ainsi le profond langage
Ce parler muet de sens animaux
Sans bouche et sans yeux miroir sans image
Ce frémir d'aimer qui n'a pas de mots

Sauras-tu jamais ce que les doigts pensent
D'une proie entre eux un instant tenue
Sauras-tu jamais ce que leur silence
Un éclair aura connu d'inconnu

Donne-moi tes mains que mon cœur s'y forme
S'y taise le monde au moins un moment
Donne-moi tes mains que mon âme y dorme
Que mon âme y dorme éternellement



Τα χέρια της Έλσα

Δος μου τα χέρια σου για την αγωνία
Δος μου τα χέρια σου που τόσο ονειρεύτηκα
Που τόσο ονειρεύτηκα μες στη μοναξιά μου
Δος μου τα χέρια σου που μ’ έχουν σώσει

Σαν τα κρατώ στη φτωχή μου παγίδα
Της παλάμης και του φόβου της βιάσης και της ταραχής
Σαν τα κρατώ όπως το χιονόνερο
Που τρέχει πάνω μου παντού μέσα απ’ τα χέρια μου

Δε θα μάθεις ποτέ τι με διαπερνά
Τι με συγκλονίζει και τι με κυριεύει
Δε θα μάθεις ποτέ τι με διατρυπά
Αυτό που πρόδωσα όταν αναρίγησα

Αυτό που έτσι μίλησε στη γλώσσα τη βαθιά
Αυτό το λόγο το βουβό των ζωικών αισθήσεων
Δίχως στόμα και δίχως μάτια καθρέφτης δίχως είδωλο
Αυτό το ρίγος του έρωτα που δεν έχει λέξεις

Δε θα μάθεις ποτέ τι νοιώθουν τα δάχτυλα
Από μια λεία ανάμεσά τους ένα επίμονο βάσταγμα
Δε θα μάθεις ποτέ πως η σιωπή τους
Μια λάμψη θα ’χει γνωρίσει του αγνώστου

Δος μου τα χέρια σου που στην καρδιά μου δίνουν σχήμα
Εκεί μένει σιωπηλός ο κόσμος έστω και για μια στιγμή
Δος μου τα χέρια σου που εκεί η ψυχή μου κοιμάται
Που εκεί η ψυχή μου αιώνια κοιμάται


Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009


CESARE PAVESE



TU SEI COME UNA TERRA


Tu sei come una terra
che nessuno ha mai detto.
Tu non attendi nulla
se non la parola
che sgorgherà dal fondo
come un frutto tra i rami.
C'è un vento che ti giunge.
Cose secche e rimorte
t'ingombrano e vanno nel vento.
Membra e parole antiche.
Tu tremi nell'estate.




ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ


Είσαι σαν έναν τόπο
που κανένας ποτέ δεν ιστόρησε.
Δεν περιμένεις τίποτα
παρά μόνο το λόγο
που θα προβάλει από το βάθος
σαν τον καρπό μέσα απ’ τα κλαδιά.
Είναι ένας άνεμος που σε σιμώνει.
Πράματα μαραζωμένα και ξανά πεθαμένα
σε βαραίνουν και φεύγουν στον άνεμο.
Μέλη και λόγια αρχαία.
Τρέμεις μες στο καλοκαίρι.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Τρίτη 21 Απριλίου 2009


TED HUGHES



Theology


"No, the serpent did not
Seduce Eve to the apple.
All that's simply
Corruption of the facts.

Adam ate the apple.
Eve ate Adam.
The serpent ate Eve.
This is the dark intestine.

The serpent, meanwhile,
Sleeps his meal off in Paradise -
Smiling to hear
God's querulous calling."



Θεολογία


"Όχι, το φίδι δεν
Αποπλάνησε την Εύα με το μήλο.
Όλα αυτά είναι απλώς
Παραφθορά των γεγονότων.

Ο Αδάμ έφαγε το μήλο.
Η Εύα έφαγε τον Αδάμ.
Το φίδι έφαγε την Εύα.
Αυτό είναι το σκοτεινό έντερο.

Το φίδι, εν τω μεταξύ,
Κοιμάται χωνεύοντας το γεύμα στον Παράδεισο -
Χαρούμενο που ακούει
Του Θεού το οξύθυμο κάλεσμα. "

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009


GUILLAUME APOLLINAIRE



Les sirènes


Saché-je d'où provient, Sirènes, votre ennui
Quand vous vous lamentez, au large, dans la nuit?
Mer, je suis comme toi, plein de voix machinées
Et mes vaisseaux chantants se nomment les années.



Οι σειρήνες


Άραγε ξέρω από πού φτάνει η στεναχώρια σας, Σειρήνες,
Όταν τόσο πολύ θρηνείτε μέσα στη νυχτιά;
Θάλασσα, είμαι σαν εσένα, με φωνές χαλκευμένες γεμάτος
Και τα πλοία μου τραγουδώντας δίνουν όνομα στα χρόνια.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009


CECCO ANGIOLIERI



S'i' fosse foco, arderei 'l mondo


S'i' fosse foco, arderei' il mondo;
s'i' fosse vento, lo tempestarei;
s'i' fosse acqua, i' l'annegherei;
s'i' fosse Dio, mandereil en profondo;

s'i' fosse papa, serei allor giocondo,
ché tutti ' cristiani embrigarei;
s'i' fosse 'mperator, sa' che farei?
a tutti mozzarei lo capo a tondo.

S'i' fosse morte, andarei da mio padre;
s'i' fosse vita, fuggirei da lui:
similemente faria da mi' madre.

S'i' fosse Cecco com'i' sono e fui,
torrei le donne giovani e leggiadre:
le vecchie e laide lasserei altrui.




Αν ήμουνα φωτιά θα ’καιγα τον κόσμο


Αν ήμουνα φωτιά, θα ’καιγα τον κόσμο·
αν ήμουν άνεμος, θα τον φουρτούνιαζα·
αν ήμουνα νερό, θα τον έπνιγα·
αν ήμουνα Θεός, θα τον πέταγα στην άβυσσο·

Αν ήμουνα Πάπας, τότε θα ’μουνα χαρούμενος
που θα βασάνιζα όλους τους χριστιανούς
αν ήμουν αυτοκράτορας, ξέρεις τί θα ’κανα;
απ’ όλους θα ’παιρνα το κεφάλι στο πιάτο.

Αν ήμουν ο Θάνατος, στον πατέρα μου θα πήγαινα·
αν ήμουν η ζωή, θα ξέφευγα απ’ αυτόν·
και θα ’κανα το ίδιο και στην μάνα μου.

Αν ήμουν ο Cecco, όπως είμαι και υπήρξα,
θα διάλεγα γυναίκες νέες κι ελκυστικές,
τις γριές και σιχαμένες θ’ άφηνα για τους άλλους.

Απόδοση

Γιάννης Βούλτος

Κυριακή 12 Απριλίου 2009


DAVID HERBERT LAWRENCE



Belief


Forever nameless

Forever unknwon
Forever unconceived
Forever unrepresented
yet forever felt in the soul.




Πίστη


Για πάντα ανώνυμη
Για πάντα άγνωστη
Για πάντα ασύλληπτη
Για πάντα ανέκφραστη
όμως για πάντα αισθητή στην ψυχή.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009


PAUL ÉLUARD



L'amoureuse


Elle est debout sur mes paupières
Et ses cheveux sont dans les miens,
Elle a la forme de mes mains,
Elle a la couleur de mes yeux,
Elle s'engloutit dan mon ombre
Comme une pierre sur le ciel.

Elle a toujours les yeux ouverts
Et ne me laisse pas dormir.
Ses rêves en pleine lumière
Font s'évaporer les soleils,
Me font rire, pleurer et rire,
Parler sans avoir rien à dire.




Η ερωμένη


Ορθώνεται στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου
Έχει το σχήμα των χεριών μου
Έχει το χρώμα των ματιών μου
Βουλιάζει μέσα στη σκιά μου
Όπως μια πέτρα στον ουρανό.

Έχει πάντα τα μάτια ανοιχτά
Και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ.
Τα όνειρά της στο άπλετο φως
Κάνουν τους ήλιους κι εξαερώνονται,
Με κάνει να γελώ, να κλαίω και να γελώ,
Να μιλώ δίχως να ’χω τίποτα να πω.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Τρίτη 7 Απριλίου 2009


GΙΑCOMO LEOPARDI



L'infinito


Sempre caro mi fu quest'ermo colle
E questa siepe che da tanta parte
De'll ultimo orrizonte il guarde esclude.
Ma sedendo e mirando interminati
Spazi di là da quella, e sovrumani
Silenzi, e profondissima quiete,
Io nel pensier mi fingo, ove per poco
Il cor non si spaura. E come il vento
Odo stormir tra queste piante, io quello
Infinito silenzio a questa voce
Vo comparando; e mi sovvien l'eterno,
E le morte stagioni, e la presente
E viva, e'l suon di lei. Così tra questa
Immensità s'annega il pensier mio:
E'l naufragar m'è dolce in questo mare.




To απέραντο


Πάντα αγαπημένος ήτανε για μένα αυτός ο έρμος λόφος
κι αυτός ο φράχτης που μεγάλο του κομμάτι
του τελευταίου ορίζοντα το αγνάντεμα εμποδίζει.
Μα καθισμένος κι ατενίζοντας ατέλειωτους
τόπους πέρα μακριά από κείνον κι υπεράνθρωπες
σιωπές και τη βαθύτερη γαλήνη,
ότι στοχάζομαι καμώνομαι κει που σχεδόν
δε σκιάζεται η καρδιά. Και σαν τον άνεμο
που ακούω να θροΐζει ανάμεσα σε τούτα τα φυτά, εγώ εκείνη
την απέραντη σιωπή με τούτη τη φωνή
πάω να συγκρίνω· και μου θυμίζει το αέναο
και τους θανάσιμους καιρούς και το παρόν
το ζωντανό και τον αχό του. Έτσι ανάμεσα σ’ αυτή
την απεραντοσύνη ο στοχασμός μου πνίγεται·
και το ναυάγιό μου είναι γλυκό σ’ αυτή τη θάλασσα.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Κυριακή 5 Απριλίου 2009


ROALD DAHL



Hot and Cold


A woman who my mother knows

Came in and took off all her clothes.

Said I, not being very old,
'By golly gosh, you must be cold!'

'No, no!' she cried. 'Indeed I'm not!
I'm feeling devilishly hot!'



Ζέστη και Κρύο


Μια γυναίκα που η μάνα μου την ξέρει
Μπήκε μέσα κι έβγαλε όλα της τα ρούχα.

Κι είπα εγώ που δεν ήμουν και τόσο μεγάλος
«Για το θεό, εσύ πρέπει να κρυώνεις»

«Όχι, όχι» φώναξε. «Μα την αλήθεια!
Ζεσταίνομαι διαβολεμένα!»

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009


CHARLES BAUDELAIRE



L’étranger


Qui aimes-tu le mieux, homme énigmatique, dis ?
Ton père, ta mère, ta soeur ou ton frère ?
- Je n'ai ni père, ni mère, ni soeur, ni frère.
- Tes amis ?
- Vous vous servez là d’une parole dont le sens
m'est restée jusqu'à ce jour inconnu.
- Ta patrie ?
- J'ignore sous quelle latitude elle est située.
- La beauté ?
- Je l’aimerais volontiers, déesse et immortelle.
- L’or ?
- Je le hais comme vous haïssez Dieu.
- Eh ! qu'aimes-tu donc, extraordinaire étranger ?
- J'aime les nuages... les nuages qui passent...
là-bas... là-bas... les merveilleux nuages !




Ο ξένος


- Ποιον αγαπάς περισσότερο, αινιγματικέ άνθρωπε;
λέγε· τον πατέρα σου, τη μητέρα σου, την αδελφή σου
ή τον αδελφό σου;
- Δεν έχω ούτε πατέρα ούτε μητέρα, ούτε αδελφή,
ούτε αδελφό.
- Τους φίλους σου;
- Μεταχειρίζεστε μια λέξη, της οποίας το νόημα
μού είναι μέχρι σήμερα άγνωστο.
- Την πατρίδα σου;
- Αγνοώ σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεται.
- Την ομορφιά;
- Θα την αγαπούσα μετά χαράς, θεά κι αθάνατη.
- Το χρυσάφι;
- Το μισώ όπως εσείς μισείτε το Θεό.
- Ε! ποιόν αγαπάς λοιπόν, ασυνήθιστε ξένε;
- Αγαπώ τα σύννεφα… τα σύννεφα που περνούν…
πέρα… πέρα… τα θαυμάσια σύννεφα.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος